poniedziałek, 6 stycznia 2014
niedziela, 5 stycznia 2014
jamnik
Jamnik (niem. Dachshund) – jedna z ras psów pochodząca z Niemiec. Niemiecka nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu "borsuczy pies", etymologia nazwy związana jest z jego zbliżoną do borsuków budową oraz wykorzystywaniem tej rasy do polowania na zwierzęta ryjące nory. Podlega próbom pracy[1].
Rys ogólny
- krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy,
- oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy,
- maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
- wysokość w kłębie: 17 do 25 cm,
- waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg[2],
- obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm,
- przeciętna długość życia – 12 lat[3],
Charakter
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego mają predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością.
Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.
Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.
Jamnik wymaga szczególnej troski i za interesowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.
Historia
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu. Wizerunki psów o długich tułowiach i krótkich nogach pojawiły się na ścianach świątyń[4]. W obecnej formie narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.
Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.
Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Symbolika
Jamniki są postrzegane jako symbol Niemiec. Wizerunek tych zwierząt był wykorzystywany przez rysowników w komiksach politycznych w celu ośmieszenia III Rzeszy[5]. Oficjalną maskotką wybraną przez MKOL na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972 w Monachium został jamnik o imieniu Waldi[6].
| Jamnik | |
 | |
| Inne nazwy | dachshund (język angielski) Teckel, Dackel (język niemiecki) bassotte (język włoski) tacskó (język węgierski) такса (język rosyjski) jezevčík (język czeski) jazvečík (język słowacki) melhundo (esperanto) дакел (język bułgarski) gravhund (język duński) mäyräkoira(język fiński) taksas (język litewski) teckel (język francuski) dashond (język norweski) јазавичар (język serbski ダックスフント (język japoński) |
| Kraj patronacki | Niemcy |
| Kraj pochodzenia | Niemcy |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa IV Sekcja 1 |
| AKC | Hound |
| ANKC | Grupa 4 (Hounds) |
| CKC | Grupa 2 – Hounds |
| KC(UK) | Hound |
| NZKC | Hounds |
| Wzorce rasy | |
| FCI • AKC • ANKC • CKC • KC(UK) •NZKC • | |
Jamnik (niem. Dachshund) – jedna z ras psów pochodząca z Niemiec. Niemiecka nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu "borsuczy pies", etymologia nazwy związana jest z jego zbliżoną do borsuków budową oraz wykorzystywaniem tej rasy do polowania na zwierzęta ryjące nory. Podlega próbom pracy[1].
Spis treści
[ukryj]Rys ogólny
- krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy,
- oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy,
- maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,
- wysokość w kłębie: 17 do 25 cm,
- waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg[2],
- obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm,
- przeciętna długość życia – 12 lat[3],
Charakter
Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego mają predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością.
Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.
Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.
Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.
Historia
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu. Wizerunki psów o długich tułowiach i krótkich nogach pojawiły się na ścianach świątyń[4]. W obecnej formie narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.
Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.
Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Symbolika
Jamniki są postrzegane jako symbol Niemiec. Wizerunek tych zwierząt był wykorzystywany przez rysowników w komiksach politycznych w celu ośmieszenia III Rzeszy[5]. Oficjalną maskotką wybraną przez MKOL na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972 w Monachium został jamnik o imieniu Waldi[6].
golden retrierver
Golden retriever – rasa psa, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.Typ wyżłowaty[3]. Podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny
Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii(Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858roku lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.
Inne źródła podają, że rasę tę wyodrębnił w XIX wieku lord Tweedmouth[4]. Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.
Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskim hodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.
Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 roku. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.
Wygląd
Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia angielska (Europejska): psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia amerykańska: psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.
Zachowanie i charakter
Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".
Golden retriever został wyhodowany by polować na dzikie ptactwo[2]. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie – psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na psy towarzyszące niepełnosprawnym, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch – jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility,obedience.
Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).
Najczęstsze choroby
- Oczy
| Golden retriever | |
 Golden retriever | |
| Inne nazwy | Yellow retriever, Russian Retriever |
| Kraj patronacki | Wielka Brytania |
| Kraj pochodzenia | USA[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość | 56 - 61 cm (psy), 51 - 56 cm (suki)[2] |
| Masa | 29 - 40 kg (psy), 24 - 29 kg (suki) |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa VIII, Sekcja 1, nr wzorca 111 |
| AKC | Sporting |
| ANKC | Grupa 3 - Gundogs |
| CKC | Grupa 1 - Sporting Dogs |
| KC(UK) | Gundog |
| NZKC | Gundog |
| UKC | Grupa 4 - Gun Dog |
| Wzorce rasy | |
| FCI • AKC • ANKC • CKC • KC(UK) •NZKC • UKC | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons | |
Subskrybuj:
Posty (Atom)